© 2014 Filip Osselaer - Alle rechten voorbehouden - 
Mijn blog over sport kruimels op tafel
koffiekoeken de koers het leven een lekke band
Het is me wat.
Een paar weken geleden is Jacques met pensioen gegaan.
Wie mij volgt, weet wie Jacques is: het is de man van de beste pistolets van uren in 't rond. Ineens hing er een blad achter de toonbank, de vrouw van Jacques had er in dat mooie handschrift van haar iets geschreven over "11 maart, de laatste dag dat we brood bakken". Het had iets aandoenlijks, veel meer bombarie maakten Jacques en zijn vrouw niet over hun afscheid aan de bakkersstiel, na meer dan veertig jaar keihard werken. Jacques had er nu wel genoeg van, van dat brood bakken midden in de nacht. Bij Jacques (en Nadine, denk ik nu ineens. Nadine, heet zijn vrouw) bespraken we op zondagmorgen van de Ronde van Vlaanderen de koers. Om zeven over acht in de ochtend wisten we altijd wie om negen over vijf ging winnen, eerst nog in Meerbeke, later in Oudenaarde. Het is jaren aan een stuk Tom Boonen geweest, toen werd het Greg. Meestal hadden we dus ongelijk.
Soms - neen: altijd - ging het na een tijd over 'vroeger'. Iedereen in de rij bij Jacques wist dan al wat er ging komen: 'vroeger' was de tijd toen de Ronde van Vlaanderen bij ons in het dorp aankwam. Wetteren was ooit - lang geleden - aankomstplaats. De laatste winnaar was - tweehonderd meter van de deur van Jacques weg - Tom Simpson. Hij sprintte tegen de Italiaan Nino Defillipis, op 26 maart 1961 was dat. In Wetteren was het kermis als de Ronde arriveerde, de cafés zaten vol, de kinderen kregen nieuwe kleren, de mannen werden zat. Wetteren, dat was de Ronde, op de kasseien van de Jan Broeckaertlaan, op de Warandelaan aan de watertoren, op de Markt.
Maar Wetteren verloor de Ronde, de editie van 1961 was eigenlijk gewoon een fiasco geworden. Het weer was guur, het waaide, het spandoek vloog weg, niemand wist nog waar de aankomst lag, Tom Simpson - slim als hij was - stak zijn arm op. Hij zal dan wel gewonnen hebben, zeker.
Een jaar later lag de aankomst niet meer in Wetteren, de cafés zaten niet meer vol, nieuwe kleren waren niet meer nodig. De aankomst lag nu in Gentbrugge, tien kilometer verderop.
"Vroeger", zeiden we bij Jacques.
"Vroeger was de koers toch anders."
"In den tijd van Achiel", voegden we eraan toe.
Achiel is Achiel Buysse.
Achiel was ook uit Wetteren, hij won de Ronde van Vlaanderen in 1940 en 1941 - in zijn eigen dorp - en in 1943, toen lag de aankomst in Gent. Achiel was god in Wetteren. Hij bleef koersen tot in 1950, zijn carrière was te vroeg voorbij. Tijdens een koers in Sleidinge, was hij door een dronkaard op de moto omvergereden. Achiel had een schedelbreuk opgelopen, hij werd nooit meer de oude. En hij had schrik gekregen, hij durfde precies niet meer in een peloton rijden. Niemand die bij Jacques stond, had de tijd van Achiel meegemaakt, we hadden het allemaal van hroen zeggen.
Of we hadden het van Clara, natuurlijk.
Clara is de dochter van Achiel.
Clara bakte meer dan veertig jaar, op den Dries, de beste frieten, met de beste stoverij van uren in 't rond. "Wa mag het zijn", vroeg ze altijd. Tja, friet met stoverij, natuurlijk.
De frituur, op de hoek van de rotonde, is weg. Clara is gestopt, er komen appartementen. Ze gaan 'Residentie Clara' heten, wordt verteld.
De koers is al lang weg uit Wetteren.
Geen stoverij met frieten meer van Clara.
Het is stil in Wetteren.
En Jacques?
Die blijft voor altijd familie van Sylvain Grysolle, winnaar van de Ronde van Vlaanderen, de Waalse Pijl, de Omloop Het Volk en de Scheldeprijs.
© 2014 Filip Osselaer - Alle rechten voorbehouden -